Ու ալևորը պատմեց կարմունջի բանը։ Աղջիկը ասավ,— Ապի, դու շատ միամիտն ես, նրանք քեզ կապանք են ասել, դու գլխի չես ընկել։ Դու նրանց սարսաղ ես ասել, ամա նրանք սարսաղ չեն։
— Բա ո՞նց որդի, մի մարդ կարա՞ եքա ջրին կարմունջ դառնա։
— Է, ապի, երբ նա ընենց ասավ, դուն էլ կասեիր. «Ես ծեր եմ, որդի, չեմ կարող կարմունջ դառնալ, մինդ ու մինդ կարմունջ դառեք, ես էլ վրովն անց կենամ»։ Էն վախտը նրանցից մինը կբոբիկանար, քեզ կշալակեր, ջուրն անց կկտցներ. նա կդառնար քեզ համար կարմունջ։
— Ղորթ որ է,— գլխի ընկավ ալևորը,— էդ լավ, ասենք, ամա մի մարդ կարա՞ Դվալա սարին նարդիվան դառնա՞։
Ու պատմեց նարդիվանի բանը։
— Է, ապի,— ասավ աղջիկը,— էլի գլխի չես ընկել։ Երբ նա էդպես ասավ, դուն էլ կասեիր. «Ես ծեր եմ, որդի, կարալ չեմ նարդիվան դառնալ, մինդ ու մինդ նարդիվան դառեք, ես էլ վրովը բարձրանամ սարը»։ Էն վախտը նրանցից մինը կսկսեր մի լավ հեքիաթ, յա մի պատմություն, դուն էլ ականջ կանեիր ու սարը հենց կբարձրանայիր, որ չէիր իմանալ, թե ոնց բարձրացար։ Էդ կդառնար քեզ համար նարդիվան։
— Ղորթ որ է,— ասավ հալիվորը,— էդ էլ ես լավ ասում։ Լավ, էդ ասենք էդպես։ Ամա արտը կանանչունց կուտվի՞։
— Է, ապի, ապի,— ասաց աղջիկը,— էս հասարակ կապանքն էլ չես գլխի ընկել։
___________________________________________
Ու ծերունին պատմեց կամուրջի պատմությունը։ Աղջիկը ասաց,-Հայրիկ, դու շատ միամիտ ես, նրանք քեզ հանելուկ են ասել,իսկ դու չես հասկացել։ Դու նրանց հիմար ես անվանում, բայց նրանք հիմար չեն։
— Բայց ինչպե՞ս որդի, մարդ կարո՞ղ է այդքան ջրի համար կամուրջ դառնալ։
-Է, հայրիկ, երբ նա այդպես ասաց, դու պետք է ասեիր. «Ես ծեր եմ, որդի, չեմ կարող կամուրջ դառնալ, մեկն ու մեկդ կամուրջ դարձեք, ես էլ վրայով կանցնեմ»։ Այն ժամանակ նրանցից մեկը կբոբիկանար, քեզ կշալակեր, ջրի վրայով անց կկացներ: Այդպես նա կդառնար քեզ համար կամուրջ։
-Ճշմարիտ է, — գլխի ընկավ ալևորը,- ասենք թե այդ լավ, բայց մի մարդ կարո՞ղ է Դվալա սարին աստիճան դառնա՞լ։
Ու պատմեց աստիճանի պատմությունը։
-Է, հայրիկ, -ասաց աղջիկը,-էլի չես հասկացել։ Երբ նա այդպես ասաց, դու պետք է ասեիր. «Ես ծեր մարդ եմ, որդի, չեմ կարող աստիճան դառնալ, մեկն ու մեկդ աստիճան դարձեք, ես էլ ձեր վրայով բարձրանամ սարը»։ Այն ժամանակ նրանցից մեկը կսկսեր մի լավ հեքիաթ կամ մի պատմություն պատմել, դու էլ կլսեիր ու, երբ սարը կբարձրանայիր չէիր նկատի ինչպես բարձրացար։ Այդ կդառնար քեզ համար աստիճան։
Ճշմարիտ է,- ասաց ալիվորը,- այդ նույնպես լավ ես ասում։ Լավ այդ այդպես։ Բայց արտը կանանչունց կուտվի՞։
— Է, հայրիկ, հայրիկ,-ասաց աղջիկը,- այս հասարակ հանելուկն էլ չես հասկացել։ Ախր մի մարդ, երբ պարտքով վարում, ցանում է, որ հնձի։